Sumbawa: van Bima naar Besar

Hallo

Het internet is soms er traag, waardoor ons verhaal niet geupload wordt. Dus vandaar dat we een beetje achterlopen.

29-9-2012

Gisterenavond tijdens het diner kwamen er nog 4 herten kijken bij het restaurant en het huisje. Leuk bezoek. We hebben heerlijk geslapen en na een karig ontbijtje (want er werd vooral Nasi, bami, kippenpoten etc. geserveerd) zijn we opgehaald door de chauffeur en gids om Bima verder te verkennen. Eerst zijn we naar een huis in een achterwijk gegaan waar 2 vrouwtjes aan het weven waren. Dit was prachtig, en vooral echt. Gewoon plat op hun kont op de veranda van het huis met een weefgetouwtje. Ze maakten een lap stof waar later een sarong van gemaakt wordt. Iedere dag weven ze ongeveer 15 á 20 cm, dus dat is niet zo veel. Daarom is de handgemaakte sarong ook prijzig. We kunnen niet stoppen met kijken naar de 2 vrouwtjes die aan het weven zijn. Je kan wel zien dat het dagelijkse routine is want het gaat verschrikkelijk snel.

Daarna rijden we naar de lokale markt. Getver.. dat stinkt! Daar moet onze neus (en maag) even aan wennen. Die laatste keert ook wel eens om als we de visjes en stukken vlees zien liggen. Hier hebben ze geen HACCP. Het is wel indrukwekkend om te zien hoe de mensen hier hun waren verkopen. Ook is er een stuk markt waar ze tweedehands kleding verkopen die verscheept is vanuit Singapore. Veel mensen roepen “hello mister, hello missis” (wat erg grappig klinkt uit hun mond, maar helaas kunnen jullie dat niet horen). Als we in een andere rij komen zij er vrouwtjes die mij (patricia) helemaal bestuderen. Ze voelen aan mijn blanke huid en blonde haar. Ze vinden het prachtig, en ik ook. Voor ons zijn hun de ‘attractie’ maar wij zijn het net zo goed voor hun. Ook staan er redelijk wat mensen te bedelen, vooral mensen die een lichamelijke beperking hebben (bijv. hazenlip of misvormde hand).

Na het bezoek aan de markt gaan we naar het sultan paleis. Tot 1951 woonde hier de sultan, nu is het een museum wat uitbeeld hoe het leven van een sultan eruit zag. Boven was een trouwzaal en een zitje waarin de sultan door de stad werd gedragen, leuk om wat foto’s te maken. Ook hebben we in zijn slaapkamer gekeken. Terwijl de arme mensen op een matrasje van stro sliepen, slaapt de sultan op een matras van …. . Dit groeit aan een boom en lijkt eerst op een soort kalebas maar later ontploft de vrucht en lijk het op een bol katoenen watten.

Hierna beginnen we aan een hele lange rit naar Sumbawa Besar van 4 á 5 uur. De Indonesiërs hebben een maag als een Buffalo en willen persé om 12 uur eten. Nou.. vooruit dan mogen ze een hapje eten van ons om 12 uur. We vragen of ze bij een restaurantje willen stoppen waar wij ook wat kunnen drinken. Nou.. Het is een soort schuur met een tafel met stoelen en voor de schuur een glazen bak met rijst en kippenpoten. Wij nemen een blikje frisdrank en kijken hoe hun het eten naar binnen slobberen. Het zijn slordige eters, ze schranzen het eten al smakkend naar binnen (en kauwen er nauwelijks op). Boeren en scheten laten doen ze ook tijdens de maaltijd.

Na 20 minuutjes gaan weer verder met de rit. Op den duur zijn de twee (gids en chauff) uitgekletst. Je kan er weinig van maken als ze praten, alleen sommige woorden lijken op het engels, nederlans of duits. We denken dat ze het over ons hebben en ze lachen zich rot. Hmm jammer dat we de taal niet spreken. Maar na een tijdje wordt het stil en dommelt de gids in. De chauff is een echte waaghals op de weg. Dat hoeft voor ons niet zo maar het hoort bij de rijstijl van de indonesiers. Het meerendeel heeft zijn of haar rijbewijs ook gekocht bij de politie dus dat verklaart al een hoop. Op iedere weg is het een chaos. De staat heeft van Australië geld gekregen de hoofdweg op Sumbawa op de knappen. Maar echt logica zit er niet in, dan is er weer 10 km mooie weg, dan zijn ze ineens weer bezig met teren, en de volgende 3 km is weer geteerd en dan ligt het weer open en dan een stukje verder zijn er uit het nieuwe wegdek weer allemaal stukken uitgehakt. Maar ja voor hun zit er vast logica in. Hier komt het ook niet zo nauw met de arbo want de wegwerkers die de grote stenen uithakken, naast de teermachine lopen etc. lopen gewoon op hun blote voeten of flipflop slippertjes.

Als er 4 uur voorbij zijn vragen we eens hoelang het nog rijden is, ohh hij denkt nog zeker 2 uur rijden.. hij heeft maar een raar horloge. Maar wij vermoeden dat de chauff het wel weet hoelang het nog is. Inderdaad het was gewoon 6,5 uur rijden naar Besar.. Maar als we er arriveren zijn we des te blijer dat we onze benen even kunnen strekken.. het werd wel een beetje plakkerig op de leren achterbankt na 6,5 uur zitten. Het hotel is niet zo mooi als op de plaatsjes.. en helaas zijn we weer de enige Europeanen. Natuurlijk vertelt hij zoals bij het vorige hotel dat er heel vaak mensen uit Nederland komen. Hij brengt ons weer naar ons huisje, maar liever hebben we dat iemand dit doet die van het hotel is. Maar hij gaat natuurlijk mee. We hebben het wel een beetje met hem gehad. Hij blijft ook iets te lang naar ons zit op de veranda staan. We weten wel waarom want hij natuurlijk een fooitje. Maar daar houden wij niet van, want hij krijgt gewoon betaald voor deze trip en het gaat hem best gemakkelijk af op de boot was hij er ook bij.. daar moest hij alleen maar zitten en slapen, nu vandaag in de auto heeft hij ook weer 6 uur uit kunnen rusten. In Nederland gaat dat wel iets anders. Aan het einde van de trip krijgt hij heus wat iets.. maar erom vragen vinden wij niks. Ook heeft hij een grote zak geld bij zich, waarvan wij vermoeden dat het is om mensen waaraan we een bezoek brengen een tip te geven, maar dat laat hij ons ook doen. Alleen vanmorgen na het bezoek aan het sultan paleis geven we niks omdat er niemand zit, dan vraagt hij aan ons we geld hebben voor tip.. rare situatie. Hij steekt ook het liefst zijn neus in mijn portemonnee dus keer in hem mijn rug toe, daar hoeft hij niet in te kijken. Dit snapt hij heel goed.

Als we gaan zwemmen worden we weer (vooral patricia) van alle kanten bekeken, want er zijn hier alleen maar Moslims (en die zwemmen allemaal bedekt). Het huisje is wel een beetje aan renovatie toe. De badkamer kan wel eens een grote poetsbeurt met ontkalker gebruiken, er zit een groot gat in het dak en het hout is aan het rotten. Maar gelukkig hangt er airco in. We reserveren een tafeltje in het restaurant met zicht op het strand.

Na een koude douche (want warm water is hier niet) gaan we wat drinken in het restaurant. Er is net een groep van 16 nederlanders gearriveerd, dat vinden we wel erg leuk (heeft de gids toch gelijk). We drinken wat en typen het verslag van de dag, terwijl de nederlanders gaan eten. Als het verslag af is en de bintang op is gaan we ook bestellen. Mmm wat hebben we zin in een lekkere pizza.. wat denk je.. hebben die Nederlanders al het pizza deeg opgemaakt.. hier geld.. op is ook echt op. Dan morgen maar een pizza. Want de rijst hebben we wel eventjes gezien.

Na het eten schuiven we aan bij het kleine groepje nederlanders en belgen wat nog is blijven zitten. Jaap en Jeanette uit Hellevoetsluis, ruud uit rotterdam en Ann uit brugge. Het zijn echte reizigers want die hebben zowat de hele wereld al gezien. We genieten van hun verhalen en zo wordt het al snel laat. Dat was een gezellig avond. Om 12 uur liggen we op bed en zijn zo in dromenland.

Groetjes P en P