van Kuta naar Gili Trawangan

Hallo

5-10
Vandaag worden we in Kuta opgehaald om naar gili trawangan te gaan. Dat is een bounty eilandje voor de kust van lombok. Van de week hebben we met de gids een paar leuke gesprekken gehad over het geloof, de liefde en over wat je overkomen kan. Hier gaan ze ervan uit dat het vanuit het hart gebeurt, omdat dit bijv in de war gebracht wordt. of dat komt door god. Dat god het je toegewezen heeft. Bijv een gehandicapt kind krijgen is de oorzaak van god. Of dat je mentaal in de war raakt. Voor de gids gaat er een nieuwe wereld open als ik hem uitleg over hoe dit kan komen. Hij blijft er maar over vragen. In veel dorpen wordt er onderling getrouwd, en getrouwd en getrouwd. Hij vertelt dat er hierdoor steeds minder slimme mensen komen en dat dit eigenlijk niet goed is maar dat de traditie gevolgd wordt. Als er hierdoor gehandicapte kinderen geboren worden en dit is bij de geboorte al bekent is laten ze het kindje doodgaan. Als het op latere leeftijd vastgesteld wordt leeft het kind/jongere/volwassenen derest van zijn/haar leven in een klein kamertje in het huis(je). Dit om te voorkomen dat deze gepest en getreiterd wordt op straat. Ik vertel hem over mijn werk op de zorgboerderij en dat dat hier ook makkelijk zou kunnen in de rijst en tabaksvelden. Hij vind het inderdaad een prachtig idee en oppert dat ik maar hier op lombok moet blijven en deze mensen moet begeleiden op de rijstvelden om ze te leren werken en sociale contacten op te bouwen en te werken naar zelfstandigheid. Ik laat hem wat foto’s zien van mijn werk op De Akkerwinde, hij kan het niet begrjipen dat deze doelgroep in Nederland zo’n mooie leven heeft. Hij vertelt dat er op Lombok 1 school is voor deze mensen waar ze leren om te koken, te wassen en zichzelf te verzorgen. Ik vertel hem dat ik daar wel graag wil kijken. Dat kan, als we in Matharam zijn maken we een ommetje. Maar als we de stad na een half uurtje binnen rijden bedenkt de gids ineens dat het vrijdag is, en dat de meeste leerlingen en leraren al naar huis zullen zijn. We kunnen wel langs een tehuis, dat vind ik ook goed.

Maar als we daar aankomen is het niet precies wat ik bedoel. We stoppen bij de plaatselijke Emergis. Nouja de gids heeft zo zijn best gedaan dat we dit niet laten merken. Hij is zelf verschrikkelijk zenuwachtig omdat ze deze mensen niet in het dagelijks leven tegenkomen. Ik mag een praatje maken op de afdeling waar de mensen binnenkomen. Ik praat met de verplegers en social workers. Het is leuk om met hun te praten en te zien hoe het er hier aan toegaat. De mensen krijgen medicatie en in de ochtend maken ze het gebouw schoon en is er mogelijkheid om een wandeling binnen het complex te maken. De rest van de dag verblijven ze achter de tralies in de grote zaal met bedden (ongeveer 15 stuks) Als we daar naar binnen kijken zie we uiteenlopende beelden. De ene man zit voor het hek, de andere ligt laveloos op zijn bed en achter de muur ligt er één te gillen, hij is vastgebonden met handen en voeten aan zijn matras.

Na dit indrukwekkende bezoek rijden we naar de haven achter Senggigi, waar de boot naar Gili Trawangan vertrekt. Het is een privé speedboot van het hotel. Goed geregeld! In 10 minuutjes zijn we aan de overkant. Het is windy, dus de boot klapt lekker op en neer op het water. Het is prachtig als we aankomen. We worden vriendelijk ontvangen en begeleid naar onze hut. We hebben een luxe hut, op de vlonder op de beneden verdieping hebben we een 2 persoonslouchebed, een hangmat en een zitje. Als we de trap opgaan hebben we een groot balkon met twee ligstoelen, binnen is onze slaapkamer en als we via de achterdeur weer naar buiten gaan komen we in onze privé achtertuin. Met buitendouche, we en wastafel. Echt super! We kleden ons om en gaan chillen aan het strand, want daar zijn we hier voor gekomen.

In de avond doen we een rondje over de boulevard en zoeken een leuk restaurantje op.

Groetjes P en P